Diakon – wspominany 12 marca.
Piotr był mnichem benedyktyńskim, na Sycylii subdiakonem i jednym z siedmiu diakonów rzymskich. Przyjaciel, uczeń duchowy oraz sekretarz papieża św. Grzegorza Wielkiego. Napisał cztery księgi Dialogów pod dyktando Grzegorza. To jemu przypisuje się stwierdzenie, że Duch Święty unosił się czasem w postaci gołębicy nad głową wielkiego biskupa.
Według tradycji i średniowiecznych kodeksów liturgicznych zachowanych w Archiwum Kapituły w Vercelli, należał on do rodziny Bulgaro, panów feudalnych z Vittimulo, od których zamku wywodzi się dzisiejsze miasto Salussola. Pojechał do Rzymu, aby doskonalić swoje studia, spotkał tam przyszłego św. Grzegorza Wielkiego, nawiązała się głęboka przyjaźń i Piotr również został zakonnikiem. Grzegorz, wybrany na papieża, wysłał go na Sycylię jako swego wikariusza.
Po śmierci papieża bronił swoich pism przed stosem i od tego czynu sam zginął. Było to rok po śmierci Grzegorza. Ten chwalebny gest Piotra ocalił dziedzictwo, które dziś należy
Piotr – diakon, uczeń, sekretarz i towarzysz św. papieża Grzegorza Wielkiego zmarł 12 marca 605 r. w Rzymie.
Jego kult rozprzestrzenił się w okolicach Vercelli, zaś dwa wieki później jego szczątki zostały skradzione i w tajemniczy sposób przewiezione do zamku Salussola. Wszystkie ślady po nich zaginęły, jednak po wizji pewnej pobożnej kobiety zostały ponownie odnalezione. Biskup Ingone z rodu markizów Ivrea uznał relikwie za autentyczne. Kult jego osoby rozprzestrzenił się na sąsiednie wioski, które przywoływały Piotra w czasie plag.
Diakon czczony jest jako patron miejscowości Salussola w diecezji Biella, niedaleko Wenecji.
opr. dk. Krzysztof Kaput